Բարև ձեզ , ես Մարգարիտայի ամենասիրած բուռունդուկն եմ։ Նա ինձ ամեն օր հանում է իմ վանդակից դուրս, և դա իմ հայրիկին և մայրիկին ջղայնացնում է ։ Մի օր էլ, երբ նա ինձ ուզում էր վերցնել վանդակից, հայրս կծեց նրան ու փախավ իմ կողքից, բայց դա ոչ մի բան չի փոխում մեր հարաբերություններում։ Ես նրան շատ եմ սիրում։ Եվ ահա, մի օր իմ մայրիկս ծնեց 3 աղջիկ և 4 տղա։ Դրանից հետո Մարգարիտային չեմ տեսել մեր վանդակի մոտ։ Մենակ իր հեռախոսը , որով նա ինձ նկարում է ու ուղարկում ինչ որ մեկին։
Մարգարիտա Սինանյան
Կար չկար,մի աղջիկ կար։Այդ աղջկա անունը Մինա էր։Նա շատ ընկերասեր էր։Նա մի օր որոշում է գնալ անտառ և հավաքել մայրիկի սիրած ծաղիկները։ Քայլում է մեկ էլ հանդիպում նապաստակին, որի անունը Նապո էր։
Նապոն շատ ուրախ ու զվարթ նապաստակ էր։
Նապոն ասաց․
-Փոքրիկ աղջիկ ու՞ր ես գնում։
-Ես պիտի անտառի խորքը հասնեմ անտառի ծայրին,որ իմ մայրիկի համար ծաղիկներ քաղեմ․ասաց աղջիկը։
Նապոն ասաց․
-Լավ ես գնամ․ասաց նապաստակը և գնաց։
Մինան մի քիչ էլ քայլեց , քայլեց ու հանդիպեց աղվեսին, որին դիմում են քույր աղվես։
Քույր աղվեսը ասաց։
–Փոքրիկ աղջիկ ո՞ւր ես գնում։
-Ես պիտի անտառի խորքը հասնեմ անտառի ծայրին,որ իմ մայրիկի համար ծաղիկներ քաղեմ։
Քույր աղվեսն ասաց։
-Լավ ես կօգնեմ և ցույց կտամ կարճ ճանապարհը։
Բայց Մինան գիտեր,որ աղվեսը խորամանկ է չլսեց նրան և գնաց իր իմացած ճանապարհով։
Մինան մի քիչ էլ քայլեց և քայլեց ու
հասավ անտառի խորքը ՝երիցուկների բացատը։Նա այնտեղ հավաքեց երիցուկների մեծ փունջ և շտապեց տուն։
Երբ նա հասավ տուն մայրիկին ամեն ինչ պատմեց ։Մայրիկը բարկացավ ,որ նա մենակ է գնացել անտառ,բայց հիշեց,որ իր աղջիկը երիցուկների փունջ է բերել ու այդքան քայլել է,որ հասնի այնտեղ։
Մինան մայրիկին խոստացավ,էլ երբեք չգնալ անտառ միայնակ։
